Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΑΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΑΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Με αφορμή τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Κατά των Ναρκωτικών, στις 26 Ιουνίου, ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο μου  « Πνοή ζωής με άρωμα  θανάτου», (Αληθινή ιστορία) που ήδη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις PS

"Αρνήθηκα  πεισματικά να γίνω άλλο ένα γρανάζι  στη μηχανή του  συστήματος. Ενός συστήματος που ευνουχίζει την  ελευθερία με τους κανόνες του, που  σκοτώνει τον αυθορμητισμό και μου απαγορεύει να ονειρεύομαι. Δε θα μπορούσα ποτέ να συμβιβαστώ με μια κοινωνία που  αρκείται να ξυπνάει, να δουλεύει, να κοιμάται, να γερνάει και  να πεθαίνει. Έτσι, δε θα μπορούσα ποτέ να γίνω το στρατιωτάκι που ακολουθεί πιστά τους κανόνες. Μοιραία θα γινόμουν παραβάτης.

    Αρνήθηκα  να υποταχθώ. Ύψωσα  τα δικά μου τείχη  άρνησης μιας πραγματικότητας, που δεν μου  ταίριαζε (σε ποιον  ταιριάζει άλλωστε;) και δημιούργησα  το δικό μου μικρόκοσμο για να κατοικήσω  μέσα του. Θέσπισα  τους δικούς μου κανόνες  και αυτοεξορίστηκα.  

Η ενέργειά μου αυτή, έμοιαζε  με πραξικόπημα. Δεν  ήταν τίποτα περισσότερο  όμως από αντίσταση!

Ο μεγάλος δικτάτορας του κόσμου, η κάθε μορφή εξουσίας, δυσανασχετεί! Δε θέλει να ονειρεύονται! Εκείνο όμως που μισεί  θανάσιμα είναι η  δραπέτευση της φαντασίας  σου! Τότε χάνει τον  έλεγχο, φοβάται αυτό που δε μπορεί να ελέγξει. Θέλει να εξουσιάζει και να ελέγχει τα πάντα. Ένας λαός που κοιμάται όρθιος  κουμαντάρεται  καλύτερα, τον βολεύει  περισσότερο από  έναν έξυπνο λαό που  θέλει να ονειρεύεται, που προσπαθεί  για την πραγμάτωση των ονείρων του  και όταν τα εμποδίζουν εκείνος ξέρει  να αντιστέκεται. Η  αχόρταγη δίψα του  μεγάλου δικτάτορα  για περισσότερη  εξουσία τρέφει την  ανικανοποίητη ματαιοδοξία  του. 

«Μην  ονειρεύεσαι, Χαρά. Κάνε κι εσύ αυτό που  κάνουν όλοι, πάψε να αντιστέκεσαι!».

    Αλλά  εγώ πιανόμουν  γερά απ’ τα φτερά  των ονείρων μου  και ταξίδευα μαζί τους στον ουρανό, μέσα σε απόλυτη αρμονία. Πετούσα ευτυχισμένη  μέσα στα σύννεφα. Με συγκινούσε πάντα  τόσο πολύ, η ελευθερία  που νιώθει το πουλί  όταν πετάει. Με εξιτάριζε  αυτή η αίσθηση  της ελευθερίας, αυτή η ενέργεια που  απελευθερώνουν οι φτερούγες, σε κάθε τους άνοιγμα. Περισσότερο ακόμη, όταν συνειδητοποίησα  ότι στην πτήση  αυτή δεν ήμουν  μόνη. Δεν ήμουν  η μοναδική που  δραπέτευε απ’  όλη αυτή την ανιαρή και μίζερη πραγματικότητα. Πολλοί ήταν εκείνοι που αφήνονταν να τους παρασύρει η ορμή των εφηβικών τους ονείρων και ταξίδευαν πιασμένοι από τις φτερούγες τους, ακριβώς όπως κι εγώ.

    Ο μεγάλος δικτάτορας του κόσμου αισθάνθηκε φθόνο για την  ικανότητα μας  να δραπετεύουμε, να ονειρευόμαστε και  να πετάμε στα ουράνια, εκεί όπου εκείνος  δεν είχε καμία  εξουσία. Ένιωσε μοναξιά  μέσα στην τόση μιζέρια  του, ζήλια τον  κυρίευσε και μεθυσμένος από την εξουσία  όλου του κόσμου, θέλησε να μας εκδικηθεί.

    «Θα τους τα κόψω τα φτερά, να μη πετάνε!» αναφώνησε  οργισμένος. «Θα τους στήσω παγίδα για  να τους πιάσω και  θα τους φυλακίσω για  πάντα στο κλουβί, να μη πετάνε. Πρέπει να βρω μια έξυπνη και όμορφη παγίδα, αλλιώς δεν θα έχω  καμία ελπίδα να τους συλλάβω. Αν και πανέξυπνοι εγώ κάτι θα σκαρφιστώ. Η παγίδα πρέπει να είναι τόσο όμορφη, να μοιάζει με όνειρο, με παραμύθι» σκέφτηκε ο πανούργος δικτάτορας.

      Έτσι κι έγινε.  Η παγίδα δεν  άργησε να στηθεί  και τα έξυπνα  πουλιά πιάστηκαν  από τη μύτη.   

 Στην αρχή, είχε τη μορφή ενός τσιγάρου! Ακολουθώντας όμως το νόμο της εξέλιξης και της προόδου, σύντομα έγινε η τέλεια φονική παγίδα. Η περιέργεια, που με ακολουθούσε από παιδί σαν ανίατη ασθένεια, με οδήγησε με μαθηματική ακρίβεια στο σωστό μέρος, να περιεργαστώ, να εξερευνήσω αυτή την παράξενη παγίδα που έμοιαζε τόσο πολύ με τα όνειρά μου.

«Δεν θα μάθω ποτέ τι είναι, αν δε φτάσω στα όριά του, γι’ αυτό   πρέπει να το δοκιμάσω» σκέφθηκα.

Δεν είχα την αίσθηση του κινδύνου. Εξάλλου, είχα πλήρη άγνοια, ούτε ένιωθα φόβο. Ο φόβος είναι εμπόδιο στο παιχνίδι.

«Tώρα θα μπορώ να ελέγχω ακόμη και τα όνειρά τους! Σε λίγο θα είναι έρμαια στα χέρια μου, θα ικετεύουν για ένα μονάχα ταξίδι και θα τους εξουσιάζω για πάντα» συλλογιζόταν ο μεγάλος δικτάτορας και έτριβε ικανοποιημένος τα χέρια του......."

ΤΟ ΜΕΤΕΩΡΟ ΒΗΜΑ ΤΟΥ ΑΠΕΞΑΡΤΗΜΕΝΟΥ!

Με αφορμή τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Κατά των Ναρκωτικών, στις 26 Ιουνίου, ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο μου «Πνοή ζωής με άρωμα θανάτου» που ήδη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Post Script (PS)

"ΤΟ ΜΕΤΕΩΡΟ ΒΗΜΑ ΤΟΥ ΑΠΕΞΑΡΤΗΜΕΝΟΥ!

ΜΕ ΒΗΜΑ μετέωρο στο πουθενά! Ο απεξαρτημένος νιώθει στ’ αλήθεια να μην ανήκει πουθενά! Μπροστά του υψώνονται πελώρια τα τείχη της αδιαφορίας, της καχυποψίας και της δυσπιστίας από την κοινωνία. Στέκονται απόρθητα σαν τα παλιά ρωμαϊκά τείχη, που αντέχουν ακόμη στο χρόνο. Πίσω του υψώθηκαν ξαφνικά τα τείχη της ζήλιας και του φθόνου των παλιών του συντρόφων. Γι’ αυτούς είναι ο εφιάλτης, που πέρασε στο αντίπαλο στρατόπεδο, ο προδότης! Δεν είναι πια όμοιος με αυτούς.

Δειλά - δειλά, έσπασε τα τείχη του περιθωρίου και δραπέτευσε από την ισόβια φυλακή του! Δραπέτευσε και πάει πού; Στην απέραντη φυλακή της μοναξιάς του! Μακροβούτι στον ωκεανό της μαύρης απελπισίας του. Βρίσκεται ανάμεσα από δυο συμπληγάδες πέτρες, που είναι έτοιμες να τον συνθλίψουν. Οι σειρήνες των εμπόρων, που περιμένουν στη γωνία, διαλαλούν την εκλεκτή τους πραμάτεια! Όχι, δε χρησιμοποιούν βία. Οι προτάσεις τους είναι άκρως δελεαστικές! Κέρασμα! Κόκα, πρέζα, χασίς, έκσταση και ό, τι άλλο επιθυμεί η αχόρταγη ψυχή του!

Το αν θα υποκύψει στις σειρήνες των εμπόρων κι αν κάνει ένα βήμα πίσω στο περιθώριο, σε ένα περιβάλλον οικείο, όπου νιώθει ασφαλής, αφού μονάχα εκεί γίνεται αποδεκτός όπως είναι, ή αν θα κάνει ένα σάλτο μπροστά, όλα πλέον είναι θέμα πολλών συγκυριών.

Ένα υποστηρικτικό οικογενειακό περιβάλλον είναι μια μικρή αχτίδα φωτός στο σκοτάδι της απελπισίας του. Δίνει μια πρώτη ώθηση για το μεγάλο σάλτο, για να υπερπηδήσει τα υψηλά τείχη της κοινωνίας. Αν δε χαμηλώσουν κάπως αυτά τα τείχη, αν η κοινωνία δε γίνει κάπως πιο ευαίσθητη και πιο προσιτή, θα πρέπει να γίνει κασκαντέρ για να τα υπερπηδήσει. Οι άπειρες φορές, που έφαγε τα μούτρα του στα τείχη, τον αποτρέπουν από μια επόμενη προσπάθεια. Δεν είναι βλέπεις κασκαντέρ, ούτε είναι ριψοκίνδυνος όπως πριν. Δεν είναι διατεθειμένος να ρισκάρει μια κατά μέτωπο σύγκρουση με τα τείχη, γιατί ξέρει πολύ απλά ότι θα αφήσει και πάλι το αποτύπωμα του σαν χαλκομανία στον τοίχο, να του θυμίζει τη σφοδρότητα της σύγκρουσης! Έτσι προτιμότερη είναι η οπισθοχώρηση…...!

Ο απεξαρτημένος μοιάζει με εκείνον τον ηθοποιό, τον πρωταγωνιστή ενός μεγάλου θεατρικού έργου, που προετοιμάζεται πυρετωδώς για τη μεγαλύτερη παράσταση της ζωής του! Εκατοντάδες φορές κάνει πρόβα μπροστά στον καθρέφτη, θέλει να είναι πανέτοιμος για τη μεγάλη στιγμή, την πρεμιέρα του έργου! Είναι πανέτοιμος να τα δώσει όλα για το ρόλο του, έχει φοβερό τρακ λίγο πριν βγει στη σκηνή! Έχει ανάγκη το χειροκρότημα! Όχι ως επιβράβευση των προσπαθειών του, αλλά ως ενθάρρυνση να ξεδιπλώσει το ταλέντο του. Ενθάρρυνση για την επόμενη παράσταση. Ενθάρρυνση για τη συνέχιση του αγώνα του!


 Το χειροκρότημα δεν έρχεται ποτέ! Αντί γι’ αυτό, εισπράττει τις αποδοκιμασίες και το γιουχάισμα! Πανικόβλητος κάνει μεταβολή κι εξαφανίζεται από τη σκηνή, μόλις έχει χρεωθεί την αποτυχία! Μια παταγώδη αποτυχία, που το βάρος της κουβαλάει σε κάθε επόμενη προσπάθεια. Μια δεύτερη, μια τρίτη, μια ακόμη αποτυχία, που  δένει στα πόδια του βαρίδια!

Αν μη τι άλλο, άσχετα με το ταλέντο του, άξιζε το χειροκρότημα μόνο και μόνο για την προσπάθειά του και το θάρρος του να εκθέσει τον εαυτό του! Η αλήθεια είναι ότι τη μεγαλύτερη επιβράβευση την παίρνει κανείς από τον εαυτό του! Όμως όλοι έχουμε ανάγκη την επιβράβευση. Την έγκαιρη επιβράβευση. Αυτή που πρέπει να έρθει στην ώρα της! Όταν έρχεται πιο νωρίς, έρχεται κι ο εφησυχασμός! Όταν έρχεται πιο αργά ή δεν έρχεται ποτέ πριν φτάσει πρώτα η απογοήτευση!

Στον "δραπέτη του περιθωρίου" ο ρόλος του πρωταγωνιστή είναι η απεξάρτηση κι η κοινωνική του επανένταξη! Γιατί δεν νοείται απεξάρτηση χωρίς κοινωνική επανένταξη! Εκεί που χωλαίνουν τα περισσότερα προγράμματα δεν είναι τόσο στην απεξάρτηση, αλλά στην κοινωνική επανένταξη! Νοείται άραγε κοινωνική επανένταξη χωρίς επαγγελματική αποκατάσταση; Και βέβαια όχι! Η ανεργία, που ούτως ή άλλως μαστίζει τους νέους στις μέρες μας, μαστίζει ακόμη περισσότερο τους απεξαρτημένους, αφού το μόνο πράγμα που βιώνουν είναι η κοινωνική απόρριψη, ως απόρροια του στίγματος που φέρουν ως πρώην χρήστες κι ο αποκλεισμός από την αγορά εργασίας. Κι αυτό γιατί κοινή πεποίθηση σχεδόν όλων είναι ότι ένας πρώην χρήστης είναι πάντα χρήστης!

Συμπρωταγωνιστές σε αυτό το  έργο είναι πολλοί: θεραπευτές, οικογένεια, φίλοι, κοινωνία, φορείς, εργοδότες, πολιτεία. Για την επιτυχία αυτού του έργου, θα πρέπει να συνεργαστούν όλοι οι συντελεστές. Είναι μια αλυσίδα άρρηκτα δεμένη μεταξύ της! Αν κάπου σπάσει η αλυσίδα, η αποτυχία του έργου είναι σχεδόν δεδομένη! Όμως την αποτυχία θα τη χρεωθεί  μονάχα ο πρωταγωνιστής! Ο ΑΠΕΞΑΡΤΗΜΕΝΟΣ!

Βλέπετε η αποτυχία, η ήττα, είναι ορφανή! Δεν έχει γονείς! Μερικές φορές ακόμη και οι ίδιοι οι τοξικομανείς, αποποιούνται τη δική τους ατομική ευθύνη, τη μεταθέτουν με μεγάλη ευκολία όπως και οι υπόλοιποι συνυπεύθυνοι αλλού. Εξάλλου η αποποίηση των ευθυνών, η μετάθεσή τους αλλού, ένδειξη ασφαλώς ανωριμότητας, είναι στην ίδια τη φύση των ναρκωτικών! Η ευθύνη  κι η ήττα είναι τα νόθα παιδιά, που δε γέννησε κανείς! Η ευθύνη της ήττας είναι το νόθο παιδί που δεν αναγνωρίζει κανείς!"