ΤΟ ΜΕΤΕΩΡΟ ΒΗΜΑ ΤΟΥ ΑΠΕΞΑΡΤΗΜΕΝΟΥ!

Με αφορμή τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Κατά των Ναρκωτικών, στις 26 Ιουνίου, ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο μου «Πνοή ζωής με άρωμα θανάτου» που ήδη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Post Script (PS)

"ΤΟ ΜΕΤΕΩΡΟ ΒΗΜΑ ΤΟΥ ΑΠΕΞΑΡΤΗΜΕΝΟΥ!

ΜΕ ΒΗΜΑ μετέωρο στο πουθενά! Ο απεξαρτημένος νιώθει στ’ αλήθεια να μην ανήκει πουθενά! Μπροστά του υψώνονται πελώρια τα τείχη της αδιαφορίας, της καχυποψίας και της δυσπιστίας από την κοινωνία. Στέκονται απόρθητα σαν τα παλιά ρωμαϊκά τείχη, που αντέχουν ακόμη στο χρόνο. Πίσω του υψώθηκαν ξαφνικά τα τείχη της ζήλιας και του φθόνου των παλιών του συντρόφων. Γι’ αυτούς είναι ο εφιάλτης, που πέρασε στο αντίπαλο στρατόπεδο, ο προδότης! Δεν είναι πια όμοιος με αυτούς.

Δειλά - δειλά, έσπασε τα τείχη του περιθωρίου και δραπέτευσε από την ισόβια φυλακή του! Δραπέτευσε και πάει πού; Στην απέραντη φυλακή της μοναξιάς του! Μακροβούτι στον ωκεανό της μαύρης απελπισίας του. Βρίσκεται ανάμεσα από δυο συμπληγάδες πέτρες, που είναι έτοιμες να τον συνθλίψουν. Οι σειρήνες των εμπόρων, που περιμένουν στη γωνία, διαλαλούν την εκλεκτή τους πραμάτεια! Όχι, δε χρησιμοποιούν βία. Οι προτάσεις τους είναι άκρως δελεαστικές! Κέρασμα! Κόκα, πρέζα, χασίς, έκσταση και ό, τι άλλο επιθυμεί η αχόρταγη ψυχή του!

Το αν θα υποκύψει στις σειρήνες των εμπόρων κι αν κάνει ένα βήμα πίσω στο περιθώριο, σε ένα περιβάλλον οικείο, όπου νιώθει ασφαλής, αφού μονάχα εκεί γίνεται αποδεκτός όπως είναι, ή αν θα κάνει ένα σάλτο μπροστά, όλα πλέον είναι θέμα πολλών συγκυριών.

Ένα υποστηρικτικό οικογενειακό περιβάλλον είναι μια μικρή αχτίδα φωτός στο σκοτάδι της απελπισίας του. Δίνει μια πρώτη ώθηση για το μεγάλο σάλτο, για να υπερπηδήσει τα υψηλά τείχη της κοινωνίας. Αν δε χαμηλώσουν κάπως αυτά τα τείχη, αν η κοινωνία δε γίνει κάπως πιο ευαίσθητη και πιο προσιτή, θα πρέπει να γίνει κασκαντέρ για να τα υπερπηδήσει. Οι άπειρες φορές, που έφαγε τα μούτρα του στα τείχη, τον αποτρέπουν από μια επόμενη προσπάθεια. Δεν είναι βλέπεις κασκαντέρ, ούτε είναι ριψοκίνδυνος όπως πριν. Δεν είναι διατεθειμένος να ρισκάρει μια κατά μέτωπο σύγκρουση με τα τείχη, γιατί ξέρει πολύ απλά ότι θα αφήσει και πάλι το αποτύπωμα του σαν χαλκομανία στον τοίχο, να του θυμίζει τη σφοδρότητα της σύγκρουσης! Έτσι προτιμότερη είναι η οπισθοχώρηση…...!

Ο απεξαρτημένος μοιάζει με εκείνον τον ηθοποιό, τον πρωταγωνιστή ενός μεγάλου θεατρικού έργου, που προετοιμάζεται πυρετωδώς για τη μεγαλύτερη παράσταση της ζωής του! Εκατοντάδες φορές κάνει πρόβα μπροστά στον καθρέφτη, θέλει να είναι πανέτοιμος για τη μεγάλη στιγμή, την πρεμιέρα του έργου! Είναι πανέτοιμος να τα δώσει όλα για το ρόλο του, έχει φοβερό τρακ λίγο πριν βγει στη σκηνή! Έχει ανάγκη το χειροκρότημα! Όχι ως επιβράβευση των προσπαθειών του, αλλά ως ενθάρρυνση να ξεδιπλώσει το ταλέντο του. Ενθάρρυνση για την επόμενη παράσταση. Ενθάρρυνση για τη συνέχιση του αγώνα του!


 Το χειροκρότημα δεν έρχεται ποτέ! Αντί γι’ αυτό, εισπράττει τις αποδοκιμασίες και το γιουχάισμα! Πανικόβλητος κάνει μεταβολή κι εξαφανίζεται από τη σκηνή, μόλις έχει χρεωθεί την αποτυχία! Μια παταγώδη αποτυχία, που το βάρος της κουβαλάει σε κάθε επόμενη προσπάθεια. Μια δεύτερη, μια τρίτη, μια ακόμη αποτυχία, που  δένει στα πόδια του βαρίδια!

Αν μη τι άλλο, άσχετα με το ταλέντο του, άξιζε το χειροκρότημα μόνο και μόνο για την προσπάθειά του και το θάρρος του να εκθέσει τον εαυτό του! Η αλήθεια είναι ότι τη μεγαλύτερη επιβράβευση την παίρνει κανείς από τον εαυτό του! Όμως όλοι έχουμε ανάγκη την επιβράβευση. Την έγκαιρη επιβράβευση. Αυτή που πρέπει να έρθει στην ώρα της! Όταν έρχεται πιο νωρίς, έρχεται κι ο εφησυχασμός! Όταν έρχεται πιο αργά ή δεν έρχεται ποτέ πριν φτάσει πρώτα η απογοήτευση!

Στον "δραπέτη του περιθωρίου" ο ρόλος του πρωταγωνιστή είναι η απεξάρτηση κι η κοινωνική του επανένταξη! Γιατί δεν νοείται απεξάρτηση χωρίς κοινωνική επανένταξη! Εκεί που χωλαίνουν τα περισσότερα προγράμματα δεν είναι τόσο στην απεξάρτηση, αλλά στην κοινωνική επανένταξη! Νοείται άραγε κοινωνική επανένταξη χωρίς επαγγελματική αποκατάσταση; Και βέβαια όχι! Η ανεργία, που ούτως ή άλλως μαστίζει τους νέους στις μέρες μας, μαστίζει ακόμη περισσότερο τους απεξαρτημένους, αφού το μόνο πράγμα που βιώνουν είναι η κοινωνική απόρριψη, ως απόρροια του στίγματος που φέρουν ως πρώην χρήστες κι ο αποκλεισμός από την αγορά εργασίας. Κι αυτό γιατί κοινή πεποίθηση σχεδόν όλων είναι ότι ένας πρώην χρήστης είναι πάντα χρήστης!

Συμπρωταγωνιστές σε αυτό το  έργο είναι πολλοί: θεραπευτές, οικογένεια, φίλοι, κοινωνία, φορείς, εργοδότες, πολιτεία. Για την επιτυχία αυτού του έργου, θα πρέπει να συνεργαστούν όλοι οι συντελεστές. Είναι μια αλυσίδα άρρηκτα δεμένη μεταξύ της! Αν κάπου σπάσει η αλυσίδα, η αποτυχία του έργου είναι σχεδόν δεδομένη! Όμως την αποτυχία θα τη χρεωθεί  μονάχα ο πρωταγωνιστής! Ο ΑΠΕΞΑΡΤΗΜΕΝΟΣ!

Βλέπετε η αποτυχία, η ήττα, είναι ορφανή! Δεν έχει γονείς! Μερικές φορές ακόμη και οι ίδιοι οι τοξικομανείς, αποποιούνται τη δική τους ατομική ευθύνη, τη μεταθέτουν με μεγάλη ευκολία όπως και οι υπόλοιποι συνυπεύθυνοι αλλού. Εξάλλου η αποποίηση των ευθυνών, η μετάθεσή τους αλλού, ένδειξη ασφαλώς ανωριμότητας, είναι στην ίδια τη φύση των ναρκωτικών! Η ευθύνη  κι η ήττα είναι τα νόθα παιδιά, που δε γέννησε κανείς! Η ευθύνη της ήττας είναι το νόθο παιδί που δεν αναγνωρίζει κανείς!"